Існуе вялікая колькасць прыказак і прымавак пра наш орган зроку – вочы. Бадай, самая вядомая і часта ўжывальная: лепш адзін раз убачыць, чым сто разоў пачуць. Або напрыклад: ніколі не вер вушам – вер вачам. І гэта сапраўды так. Але ісціна ў іншым. Добра, калі чалавек можа атрымліваць асалоду ад разнастайнасці колераў навакольнага свету, і калі ўсе органы пачуццяў здаровыя. Калі ўсё ж узнікаюць пэўныя пытанні, кансультацыя спецыяліста патрабуецца неадкладна.Кабінет урача-афтальмолага Хоцімскай ЦРБ Алены Рабцавай, мабыць, ніколі не бывае пустым. Штодзённа тут можна сустрэць не толькі дарослых пацыентаў, але і самыя маленькія ў Алены Пятроўны таксама частыя госці. Вось, напрыклад, як адбылося і ў гэты раз, калі я з блакнотам і ручкай толькі паспела сесці за стол. У чарговы раз мне выпала магчымасць убачыць доктара за працай. Чаму ў чарговы? Таму што неяк прыводзіла сваіх дзетак на медагляд, ды і самой таксама даводзілася быць пацыенткай урача. Алена Пятроўна з уважлівасцю і адказнасцю імкнецца ўсё разгледзець спецыяльнымі прыборамі, паказаць літары або малюнкі зусім юным пацыентам. А асабліва спадабалася тое, як цудоўна доктар можа знайсці да іх падыход.
– Безумоўна, з дарослымі працаваць значна прасцей. Яны могуць з лёгкасцю растлумачыць свае пачуцці і праблемы. Куды складаней з дзеткамі, якія яшчэ не ўмеюць размаўляць. Маленькія непаседы часта капрызнічаюць, прыходзіцца іх супакойваць, нават цацкамі забаўляць, каб толькі яны не круціліся і пасядзелі некалькі хвілін спакойна.Тады адначасова даводзіцца быць і ў ролі псіхолага. Але праца прыносіць мне вялікае задавальненне. А яшчэ магу ўпэўнена сцвярджаць, што работа наша ўдзячная. І, калі тэрапеўт або хірург можа ўбачыць вынік сваёй працы праз пэўны прамежак часу, то афтальмолаг – амаль адразу. І гэта вельмі прыемна,- прызнаецца медык.
Падчас размовы дазналася, што Алена Рабцава, нягледзячы на ўкраінскія карані маці, скончыла Баханоўскую школу. А пасля зрабіла выбар, аб якім ніколі не пашкадавала. І хоць у сям’і медыкаў не было, акрамя бабулі, якая рабіла фельчарам, яна паступіла ў Мінскі медыцынскі дзяржаўны інстытут па спецыяльнасці лячэбная справа. Але ўжо на размеркаванні дзяўчына вырашыла, што звяжа сваё жыццё з афтальмалогіяй. Успамінае, што вялікую дапамогу ёй у свой час аказала медсястра Вера Балка, якая дапамагала медыку не толькі ў прафесійным плане. Дарэчы, Алена Пятроўна расказала, што ва ўсе часы ёй вельмі шанцавала на людзей, з якімі даводзілася працаваць.
Нягледзячы на тое, што любімая праца займае значную частку часу, Алена Рабцава знаходзіць хвіліну і для заняткаў фізкультурай. Прызнаецца, што цяга да спорту ўзнікла яшчэ з дзяцінства, калі ў школе праходзілі лыжныя гонкі. Сёння Алена Пятроўна не прапускае ніводнага раённага спаборніцтва, з кожным разам папаўняючы сваю капілку новымі ўзнагародамі. Але лыжы – не адзінае захапленне ўрача. Яшчэ – тэніс, валейбол, танцы.
– Вельмі люблю рыбачыць. Калі шанцуе і клёў ідзе добра, магла б паспаборнічаць з вопытнымі рыбакамі, – дзеліцца медык. – Таксама люблю хадзіць у лес па грыбы і ягады.
Алена Пятроўна цудоўная маці. Што тычыцца выхавання дзяцей, яно заўжды было дэмакратычным у іх сям’ і. Урач жартуе, што сакрэтаў асаблівых няма – дом, школа і прырода. Усё проста, тым не менш нельга не спыніцца на тым факце, што старэйшая Кацярына ўжо дыпламаваны інжынер, Аляксандр жа ў гэтым годзе скончыў школу з залатым медалём і пакуль яшчэ не вызначыўся, кім стане. Але, як кажа маці, самае галоўнае, каб быў чалавекам добрым, а праца, каб спадабалася, ды прыносіла карысць людзям. А гэта дарагога каштуе, калі праца ўдзячная.
Вольга ЗАЙЦАВА.
Фота аўтара